Tony, kilogramy, gramy. Niestety.

Życie człowieka to ciągła walka o bycie lepszym od drugiego, wieczna zazdrość, krytyka i „hejting”. Z tymże, dwa ostatnie to środki „na zaś” gdyby nie daj Boże ktoś był „lepszy ode mnie”, natomiast to drugie jest emocją i uczuciem warunkującym użycie dwóch ostatnich by uzyskać to pierwsze. Przedziwne jest życie ludzkie. Wyzysk człowieka przez innego, wykorzystywanie, poniżanie. Ataki, wojny, „misje stabilizacyjne”. W życiu nie można mieć wystarczająco. Zawsze chce się więcej. Jeden wielki wyścig szczurów, najlepiej po trupach. Może nie będę generalizował, bo nie wszyscy tacy są, tylko posłużę się ostrym uogólnieniem za co z góry przepraszam jeżeli ktoś poczuł się urażony. Jeśli tak, to dobrze. To znaczy, że jesteś po tej drugiej stronie. Na szczęście mnie osobiście nic strasznego nie dotknęło (jeszcze) ze strony innego człowieka, ale impulsem do napisania tego tekstu były różne sytuacje moich najbliższych (a to praktycznie tak samo, jakby mnie dotknęło) oraz liczne informacje ze świata.  Po prostu życie daje mnóstwo powodów, aby zajęcie takiego stanowiska wobec otaczającej rzeczywistości nie było złudzeniem lecz faktem. Rozejrzyj się dookoła i zatrzymaj na chwilę. A teraz skup się, zastanów i zbierz wszystko do kupy. Skąd ta fala tragicznego nastawienia wobec różnych ludzi i sytuacji przez nich stworzonych? Skąd tyle zła i nieumiarkowania w posiadaniu? Wreszcie skąd ten totalny brak uczuć i sumienia? Kreuje się jedno wielkie złomowisko ludzkich egzystencji. To zależy tylko i wyłącznie od nas jak przyjemne będzie jutro. Może najwyższy czas aby ludzie mogli uwierzyć w ludzkość? Lecz póki co widać jedynie tony negatywnych działań i oddziaływań. Kilogramy nienawiści, przykrości i bólu. A tylko gramy pozytywnych emocji i uczuć.